Vandaag op het menu: Denali National Park, een must-do als ge de toerist uithangt in Alaska. Wij dus de grootste toer geboekt, de volledige 92 mijl met ne toerbus tot aan de eindhalte van de Park Road (enkel). Dat kwam neer op een daguitstapke van 13 uur in een bus met zo’n 40 Amerikanen, sommigen luid, heel voos en onnozel, anderen heel sympathiek en interessant. Het waren tenminste geen Aziatische toeristen met ballonnen, dus we zagen het zitten. Uitdaging was om “the big 5” te spotten: grizzly beren, Dall schapen, Caribou, Moose en wolven. Na amper een paar mijl riep er al iemand uit volle borst “moose”. Die chauffeur stampt dus op zijn rem en in de bus breekt een kleine stampede los: iedereen schaart naar zijne gsm, fototoestel, sommigen met een jaap van een lens erbij en leunt naar de kant van de bus waar die moose zou lopen. Het resultaat was niet bepaald foto van het jaar te noemen, maar we waren geprikkeld en hoopvol om nog veel meer fraais tegen te komen van dichtbij. En inderdaad, na een paar uur liepen er drie prachtige caribou vlakbij de weg en toen heeft iedereen natuurlijk het hart uit zijn lijf liggen fotograferen. Cyn en Inge hebben zelfs ne leuke selfie met ne caribou, very close. De lat van verwachtingen lag dus erg hoog vanaf dat moment. Opeens riep iemand “bears! “. Heel de bus werd wild en wij zagen na een tijdje een paar witte stippen tegen een berg die inderdaad leken te bewegen..... Misschien lag het aan het feit dat we Belgen zijn maar we begrepen de hele commotie niet zo goed. Gelukkig hebben we iets later grizzlys van redelijk dichtbij gezien, en dat is natuurlijk wel tof. Er zat een vrouw naast ons die het nodig vond om urenlang iedereen te entertainen met de meest oninteressante verhalen, vol enthousiasme gebracht met schelle stem. Rita heeft op een bepaald moment zelfs oorstopkes in haar oren gestoken want het werd gewoon ondraaglijk. Dat vrouwmens heeft misschien 5 keer geschreeuwd dat ze een beest zag, en dat was soms een witte stip tegen een heuvel, waarschijnlijk ne steen of een schaap, who knows, en soms ne vogel. Om een lang verhaal kort te maken: we hebben uiteindelijk de grand slam zoals ze dat noemen, gehaald want we hebben de big 5 allemaal gespot. Een van de witte stippen een mijl of 10 van de bus bleek een wolf geweest te zijn dus missie was geslaagd.... Enfin, het was desalniettemin een leuke dag, ook al duurde die trip een paar uur te lang en waren de beesten veel te veraf. De lunch aan de eindhalte was zeer verzorgd, gezond en lekker en de landschappen waren uniek en indrukwekkend. Tenminste als we iets zagen door de rook en mist wat helaas dikwijls niet het geval was. Het grootste deel van de trip was in boreale bossen en sub-toendra, en dat was wel de moeite. Maar wat het ultieme hoogtepunt van de trip had moeten zijn: Mount Mc Kinley van dichtbij in volle glorie zien schitteren, hebben we dus moeten missen omwille van die ellendige bosbranden. Hij was gewoon niet te zien. We zijn dat wel al gewoon van in IJsland (geen puffins, geen Sneffelsnessberg) maar aangezien die Mount Mc Kinley de grootste berg van heel Noord Amerika is, is het toch wel straf als ge erin slaagt zelfs die niet te spotten. Blijkbaar is dat een fenomeen waar we ons moeten bij neerleggen, maar we blijven proberen. En nu iets drinken.... it has been a very long day.