Vanmorgen hebben we Anchorage en dat reppetig appartementje al vroeg verlaten. Eindelijk on the road! Onze eerste stop was Lake Eklutna. We kwamen eerst een Russisch orthodox kerkske en kerkhofke tegen, cute. In 1867 hebben de Russen Alaska namelijk verkocht aan de Amerikanen voor een peulenschilleke (ik heb het ook maar net gegoogled :-) Na ettelijke mijlen op ne verlaten bosweg richting nowhere, dook er plots een lang houten barakske op, geverfd in blauw, roze, geel etc: een ijscremezaakske! Was beetje hallucinant en maf, dus we vonden dat geweldig en hebben dan maar een ijsje gekocht om 10 uur ‘s morgens. Uiteindelijk kwamen we aan dat meer, prachtig genesteld tussen beboste berghellingen, heerlijk ijsblauw en zeer verlaten. Dat is het pure Alaska: weidsheid, rust en natuurpracht. We werden direct helemaal zen maar hadden ook enorme dorst want het is hier een serieuze hittegolf’. Normaal zou het hier nu rond de 17 graden zijn, maar het is er 33! Duh! De Alaskanen zijn helemaal van hun melk en beginnen zelfs in de klimaatverandering te geloven.... Anyway: wij dus op zoek naar de eerste de beste saloon, wat op zich al best een uitdaging is want veel komt ge hier echt niet tegen. We vonden er zowaar ene in Palmer. Een typische bruine saloon met een bejaarde vriendelijke baardmens achter de toog en heerlijke ijskoude bierkes. Na een paar mijl terug on the road hadden we echter al opnieuw dorst (hittegolf, remember) dus zijn we in het volgende dorpke, Wasilla, een kroeg met een louche ondertoontje en een dozijn oververhitte Alaskanen binnen gevallen. Het is altijd zo heerlijk om op een nasaal toontje te converseren met die mensen. Ze zien er ruw en onverzorgd uit (uitspraak van Cyn en Inge: ik voel me hier een lelie op ne mesthoop) maar ze zijn echt supervriendelijk en behulpzaam. Ze zouden zelfs een hoog knuffelgehalte hebben als ze er wat verzorgder zouden uitzien. Vlak voor onze bestemming moesten we plots stoppen want daar lag weer ne saloon, knal aan de weg. Daar hebben we in alle chill wat geknabbeld en gedronken. Een Coors of course (alweer ons Cyn). Een echt rustig vakantiedagske, heerlijk. Nu zitten we in ons supercute peperkoeken boshutje, kilometers van de hoofdweg, omgeven door duizenden bomen, beren en ander fraais. Ge krijgt hier trouwens geweldig advies over beren: wees alert, maak lawaai, ga niet alleen het bos in, maar als ge toch ne beer tegenkomt, kijk hem dan rustig in de ogen, spreek met kalme stem, duh. Meestal gaat hij dan weg en als dat niet het geval is: vecht dan met hem (I kid you not). Enfin, hopelijk moeten we nooit uittesten of deze wijze raad enigszins helpt. Maar beren of geen beren, we zitten hier op een ongelooflijk zalig lapke Alaska. Ook al mis ik een klein beetje de lichtjes knisperige kou in de lucht die er eigenlijk had moeten zijn. Nu loopt het zweet de hele dag van onze rug en dat vloekt een beetje met het beeld dat wij hebben van Alaska. En uiteraard blijven we ook niet gespaard van de muggen, die ellendige rotbeesten die hier - zoals alles- veel groter en dikker zijn dan bij ons. Ze worden hier niet voor niks de Alaska state bird genoemd. Er zijn 35 soorten van die pestmuggen en er komen naar schatting 17 triljoen! muggen per jaar uit (google again). Voila, ik ga terug op ons terraske zitten met mijn motjes en genieten van de rust. Rita heeft alvast haar berenfluitje rond hare nek gehangen, haha. Sleep tight....