In een enigszins euforische roes mag ik vandaag mededelen dat we een heus historisch moment hebben beleefd: onze jaarlange queeste naar een puffin is geschrapt van onze bucketlist!!!! Na de traumatische puffin-affaire in IJsland vorige zomer hebben we in Alaska eindelijk die beestjes live mogen aanschouwen. We zijn er niet goed van en zijn nu naarstig op zoek naar een nieuwe missie..... Anyway, we hebben vandaag dus de Kenai Fjords tour gedaan, een boottochtje van alweer 6 uur in de Golf van Alaska. Ik val in herhaling, maar het was weer adembenemend mooi en geweldig om daar rond te dobberen. Enfin, dobberen, het is te zeggen, onze Captain was een hevige Alaskaanse deerne met de naam Sherry en ne hele zware voet. Die gaf tussenin te menens plankgas, ni normaal. De crew begon spontaan aan iedereen kotszakjes uit te delen en toen ik even rondkeek naar de toestand waarin de meeste van onze medepassagiers zich bevonden, begreep ik meteen waarom. Ik heb alle kleuren en tinten zien passeren op die gezichten, van mooi gebruind naar bleekjes naar spierwit en zelfs grijzig. Menig toerist heeft gretig van die zakjes gebruik gemaakt. Sherry minderde alleen wat vaart als ze dacht een of ander beest te spotten. Dat kondigde ze dan steevast aan met de nodige droge humor zodat we ons fototoestelleke konden uithalen. We hebben eerst van heel dichtbij twee zeeotters zien voorbij dobberen. Die lagen op hun rug heel chill naar ons te gapen met een blik van “duh, weer toeristen” en lieten zich op hun dooie gemak lustig fotograferen. Er zat ook ne Bald Eagle sierlijk te poseren op ne paal in het water, maar dat beestje moest duidelijk de spotlight afgeven aan die zeeotters. Onderweg passeerden we uiteraard ne hoop zalige inhammekes, zwarte imposante bergen, zeeleeuwkes, en dan opeens..... PUFFINS! Omg, we waren net aan het lunchen en lieten alles vallen toen ons Sherry het woord puffin uitsprak. We renden lijk kiekens zonder kop naar dat dek en zijn beginnen fotookes trekken alsof ons leven ervan afhing. Helaas hadden wij zo geen dikke lens bij maar Inge is er toch in geslaagd zo een schattig puffinneke van dichtbij te trekken. En het beestje had nog ne vis in zijne bek ook. Too good to be true. Waarschijnlijk begrijpt geen kat onze kinderlijke opwinding, maar die puffin is zo een van die dingetjes onder ons, en nu kunnen we dat hoofdstuk afsluiten. Dan kwamen we ineens aan weer zo een ongelooflijk parelke van ne gletsjer, de Holgate Glacier. Gelukkig was het een beetje bewolkt, want dan komen die witte en ijsblauwe kleuren nog veel beter tot hun recht. Sherry legde zowaar haar schip stil en heeft daar bijna een half uur liggen dobberen zodat iedereen kon genieten van die gletsjer en naar het afkalven van ijs kon luisteren. Very impressive, echt waar! Ondertussen schepte de crew wat van dat ijs op met een netteke. De helft werd gezuiverd om te gebruiken bij de drankjes en een dik blok ervan kon ge in uw pollen houden om te poseren met de moedergletsjer op de achtergrond. Lijkt misschien wat voos en toeristisch maar we voelden ons toch een beetje fier omdat we nu eenmaal gek zijn van die imposante gletsjers. Volgende stop was een baaike waar walvissen komen eten, dus daar hebben we ook even rondgedobberd en inderdaad, we hebben die kolossen voor een stuk kunnen bewonderen, zij het dan enkel hun zwiepende staarten. Was op zich al leuk, en we waren nog altijd zo van ons melk van die puffins dat we chronisch content waren. Dat was in een notendopke onze cruise. Geslaagd dus, in alle opzichten! Nu zitten we aan de aperitief in onze cabin in the woods. Mama Rita is aan het kokerellen, we zijn chill en happy people! Puuuuuufffffffiiiiiinnnnnn!