Opnieuw een hoogtepuntje van onze trip vandaag en de oorzaak van de mega-omweg die we bewust gemaakt hebben richting Valdez: de Icefall Trek op de Matanuska Glacier! It was worth every extra mile. Het deed deugd om weer eens te hiken en sportief bezig te zijn, zeker in zo een sublieme omgeving. We zijn sinds IJsland sowieso grote fan van glaciers omdat die daar nu eenmaal zo heerlijk wit en ijsblauw liggen te schitteren tussen zwarte bergen en een indrukwekkend wolkendek. Dat kleurenpallet alleen al en de kracht van zo een ding maakt je even heel erg klein en stil. En omdat we toch in Alaska waren, hadden we zoiets van “laat ons es even zo een glacier bewandelen”. Dat is een van de beste beslissingendie we ooit genomen hebben, want het was echt zalig! We hadden weer een heel tof menneke als gids, een Athabascan indiaan vermoeden we. We kregen eerst de nodige peptalk en gepaste uitrusting (stevig schoeisel, helmke en crampons, dat zijn zo van die ijzeren pinnen voor onder uw schoenen om uw lijf stevig in het ijs te steken als ge wandelt). We kregen een hele uiteenzetting over soorten gletsjers en soorten ijs en vooral over de gevaren van zo een wandeling op een gletsjer. Om een voorbeeldje te geven: daar lag zo een plaske water en we hadden al de neiging om onze modderige bottekes daar wat in af te spoelen tot onze gids zijn peilstokske in dat gat peuterde en vaststelde dat het een wreed diep bodemloos ding was, een moulin. Daarnaast waren er ook her en der zogenaamde crevasses, die enorme spleten waar ge beter uit weg blijft. De wandeling zelf duurde 3 uur en het was dikwijls wat getaffel en gesukkel, vooral omdat er nu eenmaal geen elegante manier bestaat om over die spleten te springen. De uitzichten en de rust en stilte in de nabijheid van die gletsjer gaven weer een ferme portie zen. We hebben zelfs water afgetapt uit dat ding en dat smaakte heerlijk. En om dit idyllische plaatje helemaal te vervolledigen, kwam de zon ook nog te voorschijn zodat het wit en blauw van de gletsjer nog veel mooier werden. Enfin, we laten de foto’s voor zich spreken..... Wij vinden ze alvast fantastisch mooi! Nu nog wat kokerellen en nagenieten in ons heerlijke huisje en de laatste happen zuivere lucht meepikken. Morgen rijden we naar Valdez en verblijven daarna nog een weekje op het Kenai Peninsula, waar helaas nog steeds heel veel rook hangt van de branden. But we will cross that bridge when we come to it. Thanks for listening....