Gisteren was het absolute hoogtepunt van de trip tot nu toe, tenminste voor Rita en mezelf want we hadden een lange dagtocht geboekt naar de Arctic Circle. Motjes Inge en Cyn hebben ons naar een klein luchthaventje gebracht maar spelen voor de rest van de dag maar een bijrolleke in dit hele verhaal, haha. We zijn met een piepklein vliegerke (8 man) en een hennig menneke, Luke, naar Coldfoot gevlogen, halfweg tussen Fairbanks en Prudhoe Bay aan de Arctic Ocean. Het was een zalig vluchtje en het opstijgen was zelfs zachter dan met die ellendige Condor waarmee we naar Alaska gevlogen zijn. In het begin was de view gewoon een dikke grijze soep want we vlogen door de rook van die branden of course, maar na een tijdje hadden we een schoon zicht op de majestueuze Yukon en de gigantische toendra van het noorden. Het was echt indrukwekkend om al die weidsheid in volle glorie te mogen aanschouwen. Een wow-momentje dus. Na een uur landden we in Coldfoot, een truckstop voor al die bebaarde truckers die onderweg zijn naar de olievelden van Prudhoe Bay. Een paar barakken, een post office, een tankstation en een landingsstripke. Heel erg remote en wild. Wat dadelijk opviel, was de zalige blauwe frisse lucht want in Fairbanks waren we aan het kapotgaan van de rook. Het was er trouwens 28 graden. De naam Coldfoot suggereert nochtans dat het zo hoog noordelijk heel andere temperaturen hadden moeten zijn. We hadden een fleecebroekske en dikke jas meegesleept voor deze trip maar liepen daar dus rond in een t-shirtje, weird. Na een lunchke daar, stapten we in de bus om de lange tocht terug naar Fairbanks te beginnen over die heerlijk desolate Dalton Highway. Wie naar National Geographic kijkt, kent ongetwijfeld Ice Road Truckers. Dat is daar dus gefilmd. Heel die Highway is op 5 maanden tijd aangelegd, een echt huzarenstukje, maar het moest allemaal snel gaan want toen in 1968 olie was gevonden in Prudhoe Bay moest en zou dat kostbare zwarte goud zo snel mogelijk vervoerd worden naar Valdez via de legendarische Alaska Pipe Line. De Dalton Highway is speciaal aangelegd om allerlei spullen te vervoeren zodat die pijplijn kon worden gebouwd. Dat verhaal vind ik enorm indrukwekkend, want stel u voor in welke omstandigheden en door welk gebied dat ding gemaakt is. 23000 mensen hebben 3 jaar afgezien in de meest barre weersomstandigheden om zo maar effe 800 mijl pijplijn te bouwen, door Arctische wildernis, over 800 rivieren, 3 bergketens etc. Omwille van de permafrost hebben ze 400 mijl bovengronds moeten aanleggen, zeer indrukwekkend. Het is natuurlijk dubbel, die pijplijn, want er was ambras met de natives die hun ongerepte land ineens zagen veranderen in ne hoop commerce en chaos en ook met de milieubeweging die regelmatig de boel platlegden met een lawsuit. Die hele operatie heeft uiteindelijk 8 biljoen dollar gekost, ook niet niks. Maar anderzijds heeft die pijplijn Alaska op de kaart gezet en rijkdom en beschaving gebracht. Ge kunt u afvragen wat het belangrijkste is: olie of wildernis? We zaten alleszins in een heel ander Alaska, onbeschrijflijk uitgestrekt en wild, en dat gaf ons dadelijk dat gevoel waar we naar op zoek waren: het einde van de wereld, woeste natuur, vrijwel onbewoond en zo heerlijk puur (op die jaap van een pijplijn na) We hadden een goede chauffeur/gids - met een zeer irritante stem - maar daar kon het mens ook niks aan doen - die heel wat te vertellen had over de natuur, de oliepijplijn, de branden, de geschiedenis van het hoge noorden etc. We hebben zoveel gehoord en gezien dat het wat duizelde in ons kopke. We reden een heeeeeeel lange tijd door de toendra, een boomloos gebied met permafrost en een eigen unieke fauna en flora. Dat liep naadloos over in de taiga, met veel van die stekelkes en luciferboompkes. Ook speciaal en schoon. Dat werd tenslotte weer boreaal bos met veel meer groen en andere zichten. We deden oa een stop aan de Arctic Circle, een denkbeeldige lijn op 66° 33 N en het begin van dat stukske aardbol waar de zon nooit schijnt in de winter en nooit ondergaat in de zomer. Enfin, het is veel ingewikkelder dan dat maar laat ik het daar even bij houden. We poseerden allemaal bij dat Arctic Circle bord met een bolleke blauwe verf op onze neus. Want we behoorden plots tot de zogenaamde Blue Nose Society, de happy few die de Arctic Circle oversteken in Alaska. We zijn ook tot aan de pijplijn gewandeld om dat ding van dichtbij te bewonderen en om de toendra van dichtbij te voelen. Voor de rest was het een heel lange rit en die gids reed tergend langzaam met die bus, pfffff, maar we hebben wel 3 keer een moose langs de weg gezien en zowaar ne beer die op zijn dooie gemakske overstak. Dat hadden we in Denali gemist dus we waren wreed content! Een paar uur voor Fairbanks, werd de lucht weer enorm rokerig. Blijkbaar was de grootste brand van heel Noord Amerika dit jaar aan Hess Creek, en uiteraard passeerden wij daar. Duh! De brand had gisteren trouwens de highway bereikt en dan wordt er wel met man en macht geblust, dus we konden erdoor maar zagen links en rechts van die weg nog wat dingen branden en moesten ons gezicht bedekken want die lucht was niet te harden. Lang verhaal kort: we waren om half 3 ‘s nachts pas terug aan dat luchthaventje waar onze motjes heel schattig op ons aan het wachten waren. Zij hadden een chill dagje in Fairbanks waar ze pannenkoeken zijn gaan eten en wat hebben rondgetaffeld in Pioneer Park. De dag eindigde trouwens met een onweer en bakken regen, maar dat was hier broodnodig. Voor Rita en mij was het echt een dag om u tegen te zeggen. Waw. Vandaag hebben we weer een roadtrip dagje, 500 km naar ons volgende avontuur: een gletsjer wandelingske! To be continued....